"Kobiety z Czerwonych Bagien" Grażyna Jeromin-Gałuszka

Grażyna Jeromin-Gałuszka zadebiutowała powieścią  „Złote nietoperze”, za którą otrzymała nagrodę w konkursie literackim. Napisała także „Nie zostawiaj mnie” i „Oczy Marzanny M”. „Kobiety z Czerwonych Bagien” to najnowsza powieść autorki, która mieszka w małej wsi niedaleko Radomia, jest współwłaścicielką księgarni, a w wolnych chwilach prowadzi małe gospodarstwo.

Powieść „Kobiety z Czerwonych Bagien” to saga rodzinna, o pięciu pokoleniach kobiet,  które mieszkały w tytułowych Czerwonych Bagnach zawsze zakochiwały się raz i szybko zostawały same.  Kobiety z tej rodziny zawsze poddawały się losowi, nauczyły się dawać sobie radę same, były silne a siłę czerpały z  bycia razem.

Powieść zaczyna się od przyjazdu Korneli,  najmłodszej z rodziny, która po tragicznych przeżyciach chce w rodzinnym domu wyleczyć swoje złamane serce i obolałe, unieruchomione gipsem ciało. Wraca do domu niedługo przed setnymi urodzinami swojej prababki Rozy.  Obie kobiety, Roza i Kornelia, niezdolne poruszać się samodzielnie , sadzane są na tarasie i skazane na swoje towarzystwo rozmawiają wspominając losy mieszkanek Czerwonych Bagien. Wspomnienia te sięgają roku, w którym urodziła się Roza i kiedy to rodzina zamieszkała w Czerwonych Bagnach. Poznajemy losy Amelii i jej siostry Julianny, matki Rozy. Poznajemy losy Rozy , jej córki Anastazji i wnuczek Rozy- Gabrieli, Joanny i Mimi a także losy Kornelii ,córki Gabrieli, która swoje dzieciństwo spędziła w Czerwonych Bagnach, ale nie chciała swojej przyszłości wiązać z nimi. Chciała odciąć się od rodziny, nad którą według miejscowych opowieści ciążyła klątwa. Ale Kornelia też doświadczyła tej klątwy: zakochała się i została sama.

Książka jest o sile jaką daje rodzina i o magii domu rodzinnego,  do którego można wrócić w złych chwilach życia, do domu, gdzie jest bezpiecznie i gdzie każdy ma swoje miejsce.

Książka jest napisana prostym językiem. Czyta się ją łatwo i nawet przeskoki w czasie nie wprowadzają zamętu w fabule.

Powieść to wspomnienia przeplatane  teraźniejszością. Wspomnienia,  które mają pomóc Korneli wrócić do normalnego życia po tragedii, która ją spotkała. Wspomnienia, które mają dać jej nadzieję na znalezienie sensu życia. Wspomnienia , które mają uświadomić jej, że ma normalnie żyć dla swojej córki.

Powieść bardzo mi się podoba: czasami jest śmieszna, czasami melancholijna, ale bywa też tragiczna. Napisana jest w taki sposób, że czytelnik razem z bohaterami przenosi  się na taras domu, leży na łące i czuje zapach kwiatów.

Książkę polecam wszystkim,  którzy lubią sagi rodzinne, pełne sielskiej atmosfery, miłości i zaufania.